Φαγοπότι...

Τον τελευταίο καιρό τρωγόμαστε με τους εαυτούς μας και με το σόι μας ολόκληρο. Τα έχουμε βάλει με την Ελλάδα γενικά και με όλα τα στοιχεία που μας χαρακτηρίζουν ως λαός. Θυμώνουμε, που συμπεριφερθήκαμε όλα αυτά τα χρόνια
τόσο επιπόλαια τόσο ανούσια και παρορμητικά.

Για τότε που πανηγυρίζαμε μετά από εκλογές γιατί έβγαινε το κόμμα που ψηφίζαμε πρώτο, για τις πιστωτικές που βγάλαμε και τώρα δεν έχουμε να τις πληρώσουμε, για τον πατέρα μας που επέλεξε το ελεύθερο επάγγελμα στα χρόνια του Ανδρέα Παπανδρέου, για τη μάνα μας που τον παντρεύτηκε γιατί νόμιζε πως είχε κάνει τη τύχη της μαζί του, για τον παππού μας που δεν αγόρασε το 1970 κεντρικό οικόπεδο για να είμαστε τώρα εισοδηματίες, για την γιαγιά μας που δεν είχε τη πυγμή να τον πείσει να αγοράζει ακίνητα αντί να πίνει τσίπουρα, για την κληρονομιά που μας αφήσανε εξ αδιαιρέτου και τώρα είμαστε μαλωμένοι και στα δικαστήρια με αδέλφια και ξαδέλφια και θυμώνουμε και για εμάς τους ίδιους που ενώ υπήρξαμε τόσο ευκολόπιστοι σε ανθρώπους που είχανε την μοίρα μας στα χέρια τους, δεν μπορέσαμε ποτέ να εμπιστευτούμε πραγματικά, τις ικανότητές μας, το ένστικτό μας, τους φίλους και τον σύντροφο που διαλέξαμε.
Είναι λυπηρό για μια χώρα τόσο όμορφη και συνάμα τόσο βάναυσα κακοποιημένη από κατακτητές, να της καταλογίζουμε τη κατάντια μας.
Οι παθήσεις και οι παθητικότητά μας ευθύνονται για όλα και μια από αυτές είναι το πρόσφατο ιστορικά, κατοχικό σύνδρομο που ακόμα δεν ξεπεράσαμε, καθώς είναι τόσο έντεχνα καταγεγραμμένο στο DNA μας.

«Φάε» μας λέγανε, «εμείς δεν είχαμε ούτε ψωμί να φάμε στη κατοχή». Και το ψωμί μετά έγινε κρέας και το κρέας στη πορεία έγινε χρήμα. «Φάε» μας λέγανε… και το χρήμα έγινε μετανάστευση. Και φύγαμε από τη χώρα για να φάμε! Πήγαμε Γερμανία, πήγαμε Αυστραλία για να έχουμε να τρώμε, να δείχνουμε τις κοιλιές μας και τις Mercedes! Φάε μας λέγανε και από την μεγαλομανία μας αρχίσαμε να τρώμε ο ένας τη σάρκα του άλλου.

Τρως τώρα ή σε τρώνε;