Άλλαξε άφοβα...

Το τελευταίο διάστημα κύρια θέματα των πρωινών (ενημερωτικών) εκπομπών είναι το ασφαλιστικό, οι μίζες – χορηγίες σε βουλευτές και οι ληστείες. Μας ενισχύουν ένα φόβο που μας κάνει καχύποπτους, αντικοινωνικούς και κυνικούς. Αυτό το πάθος που μερικοί, μη πω όλοι, δημοσιογράφοι βγάζουν τρομοκρατώντας τον πολίτη, μας φοβίζει όμως ακόμα πιο πολύ. Μας παροτρύνουν να διπλοκλειδώνουμε τις πόρτες, να βάζουμε συναγερμούς και κάμερες, να κοιμόμαστε με βάρδιες μη τυχών μας ψεκάσει ο ληστής με σπρέι και να βάζουμε φονικά αντικείμενα κάτω από το μαξιλάρι μας για να αμυνθούμε σε περίπτωση διάρρηξης.
Επίσης, γνωρίζουν οι δημοσιογράφοι πριν καν ανακοινωθούν επίσημα τα μέτρα, πως το πιο πιθανό είναι να πεθάνουμε δουλεύοντας ή να πεθάνουμε της πείνας από τη πενιχρή σύνταξη που θα μας δίνει το κράτος.
Εστιάζουν σε δύο ομολογίες βουλευτών ότι τα πήρανε από χορηγίες και εκστασιασμένοι παραμιλάνε, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά πως όλοι - οι περισσότεροι έστω - βουλευτές τα έχουν πάρει με τον ίδιο τρόπο, εφόσον κάτι τέτοιο ήταν συνηθισμένο να συμβαίνει σε κυκλώματα πολιτικών και δημοσιογράφων. Τα αφεντικά των περισσοτέρων από αυτούς έχουν δώσει χορηγίες σε βουλευτές για να τα έχουν καλά με τα κόμματα…ας μη γελιόμαστε, ο κόσμος έχει μεγάλη φαντασία και τα προέβλεψε αυτά!
Μεγαλύτερη εντύπωση μας κάνει η απορία στο ύφος που έχουν αυτοί οι δημοσιογράφοι, παρά το ίδιο
το γεγονός ότι κινείται μαύρο χρήμα. Δεν είναι τυχαίο που ο Μαντέλης βγήκε ευθαρσώς και είπε πως χορηγήθηκε…κανονικά!

Θα ακολουθήσουν κι άλλοι που θα παραδεχτούν και τελικά θα νομιμοποιήσουν τη διαδικασία της χορηγίας, θα συνηθίσουμε να κοιμόμαστε με μαχαίρια και λοστούς κάτω από το μαξιλάρι μας με κίνδυνο να πάμε εμείς οι ίδιοι φυλακή σε περίπτωση που τραυματίσουμε θανάσιμα τον ληστή, θα συνεχίζουμε να δουλεύουμε για τα επόμενα 30 χρόνια τουλάχιστον, όχι για την σύνταξη αλλά για την επιβίωση.

Αυτός ο τρόπος σκέψης και οι συνήθειες πρέπει να αλλάξουν, διαφορετικά θα πέφτουμε όχι από τα σύννεφα αλλά από τα μπαλκόνια.

Γούστο…ώρα μηδέν.

H τηλεοπτική χρονιά σε λίγες ημέρες κλείνει τον κύκλο της και τα τσακάλια των ιδιωτικών καναλιών θα αρχίσουν να συνεδριάζουν για τη νέα σεζόν. Στόχος η επιτυχία φυσικά μέσα από τα νούμερα της ΑGB που έρχεται να επιβεβαιώσει κάθε φορά τις επιλογές του κοινού.

Το κοινό αίσθημα όμως είναι κενό! Χορτάσαμε φέτος από πλατινέ μαλλί, 12ποντες γόβες, σαμπάνιες και ατάκες που αφήνουν τη δική τους μετά – Γκουσγκούνη –εποχή. Επίσης γελάσαμε με Λαζόπουλο, Ράδιο Αρβύλα και Όλα 10 που είχαν τη σάτιρα σημαία για να τα χώσουν σε τηλε-σταρ, βουλευτές και επιτήδειους. Κλάψαμε με το πάμε πακέτο και προβληματιστήκαμε όλοι λίγο πολύ για το αν έχουμε καμιά χαμένη αδερφή ή αν είμαστε πραγματικά παιδιά των γονιών μας. Κλάψαμε από τα γέλια για εκπομπές reality όπως το Μια νύφη για τον γιο μου ή το Ένας αγρότης μόνος ψάχνει και αναρωτηθήκαμε για το αν όντως αυτές οι δύο εκπομπές αντικατοπτρίζουν την ελληνική πραγματικότητα. Τραγουδήσαμε και χορέψαμε σε ρυθμούς Χ-Factor και Dancing with the stars και ανακαλύψαμε όλοι ένα ταλέντο μέσα μας, που το δείξαμε στο Ελλάδα έχεις ταλέντο!

Ελλάδα ταλέντο μπορεί να έχεις αλλά δεν έχεις γούστο. Ελπίζω η νέα τηλεοπτική χρονιά να είναι χειρότερη από αυτή που τελειώνει για να λέμε πως υπάρχουν και χειρότερα άρα είμαστε μια χαρρρρά!!!

Φαγοπότι...

Τον τελευταίο καιρό τρωγόμαστε με τους εαυτούς μας και με το σόι μας ολόκληρο. Τα έχουμε βάλει με την Ελλάδα γενικά και με όλα τα στοιχεία που μας χαρακτηρίζουν ως λαός. Θυμώνουμε, που συμπεριφερθήκαμε όλα αυτά τα χρόνια
τόσο επιπόλαια τόσο ανούσια και παρορμητικά.

Για τότε που πανηγυρίζαμε μετά από εκλογές γιατί έβγαινε το κόμμα που ψηφίζαμε πρώτο, για τις πιστωτικές που βγάλαμε και τώρα δεν έχουμε να τις πληρώσουμε, για τον πατέρα μας που επέλεξε το ελεύθερο επάγγελμα στα χρόνια του Ανδρέα Παπανδρέου, για τη μάνα μας που τον παντρεύτηκε γιατί νόμιζε πως είχε κάνει τη τύχη της μαζί του, για τον παππού μας που δεν αγόρασε το 1970 κεντρικό οικόπεδο για να είμαστε τώρα εισοδηματίες, για την γιαγιά μας που δεν είχε τη πυγμή να τον πείσει να αγοράζει ακίνητα αντί να πίνει τσίπουρα, για την κληρονομιά που μας αφήσανε εξ αδιαιρέτου και τώρα είμαστε μαλωμένοι και στα δικαστήρια με αδέλφια και ξαδέλφια και θυμώνουμε και για εμάς τους ίδιους που ενώ υπήρξαμε τόσο ευκολόπιστοι σε ανθρώπους που είχανε την μοίρα μας στα χέρια τους, δεν μπορέσαμε ποτέ να εμπιστευτούμε πραγματικά, τις ικανότητές μας, το ένστικτό μας, τους φίλους και τον σύντροφο που διαλέξαμε.
Είναι λυπηρό για μια χώρα τόσο όμορφη και συνάμα τόσο βάναυσα κακοποιημένη από κατακτητές, να της καταλογίζουμε τη κατάντια μας.
Οι παθήσεις και οι παθητικότητά μας ευθύνονται για όλα και μια από αυτές είναι το πρόσφατο ιστορικά, κατοχικό σύνδρομο που ακόμα δεν ξεπεράσαμε, καθώς είναι τόσο έντεχνα καταγεγραμμένο στο DNA μας.

«Φάε» μας λέγανε, «εμείς δεν είχαμε ούτε ψωμί να φάμε στη κατοχή». Και το ψωμί μετά έγινε κρέας και το κρέας στη πορεία έγινε χρήμα. «Φάε» μας λέγανε… και το χρήμα έγινε μετανάστευση. Και φύγαμε από τη χώρα για να φάμε! Πήγαμε Γερμανία, πήγαμε Αυστραλία για να έχουμε να τρώμε, να δείχνουμε τις κοιλιές μας και τις Mercedes! Φάε μας λέγανε και από την μεγαλομανία μας αρχίσαμε να τρώμε ο ένας τη σάρκα του άλλου.

Τρως τώρα ή σε τρώνε;

Χάπι - end

Ο μήνας τελειώνει, τα λεφτά έχουν τελειώσει και κάποια αφεντικά-υπάλληλοι μεγαλοκεφαλαιούχων συνεδριάζουν έκτακτα για να μας αποτελειώσουν! Κρινόμαστε σε επικίνδυνο σημείο και οι υποχρεώσεις τρέχουν, οι τράπεζες καλούν, η ΔΕΗ έρχεται έναντι και εμείς απέναντι σε όλα αυτά καλούμαστε να αντεπεξέλθουμε…

Ανασφάλεια σε όλο της το μεγαλείο αυτό που αισθάνεται ο καθένας μας. Η ανασφάλεια γεννά κρίσεις πανικού και οι κρίσεις πανικού γεννούν ανθρώπους εξαρτημένους από ένα χάπι. Χάπια για τον πονοκέφαλο, χάπια για το στομάχι, χάπια για τις φοβίες και το χάπι – end δεν φαίνεται να υπάρχει στο δικό μας έργο.

Το καλοκαίρι έρχεται και κανένας μας δεν αναρωτιέται για πρώτη φορά στα χρονικά που θα πάει διακοπές. Η διακοπή μπορεί να μας έρθει απρόσμενα άλλωστε σφραγισμένη σε ένα χαρτί με επικεφαλίδα – λύση εργασίας-.

Θα φάνταζε υπέροχο αν αυτές οι δύο λέξεις αποκτούσαν το νόημα που τις αρμόζει…λύση στο πρόβλημα…εργασία για όλους. Γίνομαι ρομαντική σε εποχές που το ρομαντικό αργοπεθαίνει και μαζί μ αυτό τα όνειρα. Ίσως τελικά η εποχή επιτάσσει τον ρεαλισμό.

Πείτε μου όμως τι το ρεαλιστικό εντοπίζετε στην χημεία μεταξύ δύο ανθρώπων, στον έρωτα που μας πονάει και στον τρόμο που αισθανόμαστε όταν μας λέει το παιδί μας «θέλω να μεγαλώσω και να γίνω σαν κι εσένα…»

Κάλλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε…

Αρχίζει να παρουσιάζει ένα τρομακτικό ενδιαφέρον το πολιτικό προσκήνιο…και παρασκήνιο! Κόσμος πάει κι έρχεται, απόψεις και δεδομένα ταρακουνιούνται και εμείς σε αναμονή και αναμπουμπούλα!
Μου θυμίζει το σκηνικό αυτό την προεκλογική περίοδο του πολύ πρόσφατου 2009! Όταν είχαμε πλήρη άγνοια για τα οικονομικά της χώρας και ο ένας (Καραμανλής) μας έλεγε για μειώσεις και ο άλλος (Παπανδρέου) μας μιλούσε για αυξήσεις, πράσινη οικονομία, πράσινα άλογα…και τελικά οικονομικά και άλογα αποδείχτηκαν ψόφια!
Σε αυτή τη γύρα όμως του στημένου ιπποδρόμου συνειδητοποιήσαμε ότι τρέχουν γαϊδούρια αντί για άλογα!
Ο ένας πια (Σαμαράς) μας λέει πως υπάρχει άμεση λύση κρυμμένη στα δεφτέρια τους και πως πρέπει να πούμε όχι στα νέα μέτρα της φτώχιας και του παραλόγου και ο άλλος (Παπανδρέου) μας ζητά να τον εμπιστευτούμε για να υπάρξει μακροπρόθεσμα ανάπτυξη στη χώρα, με την προϋπόθεση όμως να αποδεχτούμε τη κατάντια μας…
Για την Αλέκα…τι να πω! Ακλόνητη στις θέσεις της επιμένει πως όλοι μας κοροϊδεύουν (καλά αυτό το καταλάβαμε!) και πως η λύση είναι η διάλυση. Ακολούθησε τη λύση αυτή και ο Συνασπισμός και τώρα μαζεύει τα κομμάτια του..

Αρχίζω και αγχώνομαι πάλι, αρχίζω και στριμώχνομαι! Αφού στα γκάλοπ απαντώ πως "ο κανένας" είναι ο καταλληλότερος, ποιον "κανέναν" να εμπιστευτώ; Αυτή τη φορά όμως δεν χτυπάω καμπανάκι για να βάλουν μυαλό…λέω αλήθεια!
Δεν υπάρχει πρόσωπο στο μυαλό μου, δεν υπάρχει γραβάτα αλλά ούτε και λιμουζίνα που θα με πείσει για το κύρος ενός αυριανού πρωθυπουργού!
Εδώ δεν ξέρω καλά - καλά αν υπάρχει αύριο.
Αλλά αν υπάρξει αύριο θα είμαι ευγνώμων που υπήρξε χθες…γιατί τώρα το γαϊδούρι είμαι εγώ και κουβαλώ στη πλάτη μου όλα τους τα φέσια!
Στη δική μου πλάτη ελπίζετε μελλοντικοί πρωθυπουργοί...ξεχνάτε ότι το γαϊδούρι έχει και πολύ δυνατά πόδια και αντί να τρέξω τώρα…θα κλοτσήσω!

Κλειδώθηκα από μέσα...

Δηλώνουμε πως αγαπούμε την χώρα μας, πως θέλουμε δημοκρατία και αξιοκρατία και ότι είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε για τα ιδανικά μας…

Βρίζουμε, τους πολιτικούς που ψηφίσαμε, τους δημοσιογράφους που παρακολουθούμε και το σύστημα που βρωμάει όπως τα χνώτα μας…

Κηρύττουμε για το πόσο αληθινή είναι η θρησκεία μας, θεωρώντας γκαντεμιά το να δούμε μαύρη γάτα και παπά…

Εκμεταλλευόμαστε τα 15 λεπτά δημοσιότητας για να ακουστούμε, κορνάρουμε σαν μανιακοί για να μην περνούμε απαρατήρητοι, μονολογούμε αδιάκοπα και νιώθουμε ενοχές επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη καθημερινά...

Μένουμε σε ένα σπίτι με την τηλεόραση ανοιχτή για να ακούμε φωνές, με τον υπολογιστή συνδεδεμένο για να συνομιλούμε με «φίλους» και «εραστές» και με έναν σύντροφο απών που έχει κλειδί για τη πόρτα αλλά όχι για την καρδιά μας…

Αγχωνόμαστε για το αβέβαιο μέλλον που χτίζουμε με τις πράξεις μας και αναπολούμε το παρελθόν του φλερτ και της δραχμής…

Καπνίζουμε και θέλουμε νόμους για να το ελέγξουμε, πίνουμε και θέλουμε πονοκέφαλο για να σταματήσουμε, ερωτευόμαστε και θέλουμε γάμο για να το επισφραγίσουμε, καλούμαστε να αναπαράγουμε το είδος μας και κάνουμε παιδιά ίδια με εμάς γιατί λατρεύουμε να βλέπουμε μέσα από αυτά τους εαυτούς μας που μισούμε…

Οι πράξεις έχουν πάντα ένα αποτέλεσμα. Κάποιες όταν γίνονται και κάποιες άλλες όταν δεν γίνονται.

Δολο-αφωνία!

Τι είναι αυτό που μας χωρίζει ή μας διαχωρίζει τελικά εμάς τους ανθρώπους; Τα σύνορα; Η ιδεολογία; Τα πιστεύω μας ή ίδια μας η φύση; Τι το φυσικό μπορούμε να διακρίνουμε σε μια πράξη δολοφονίας και ποιο κίνητρο να κατανοήσουμε ή να επινοήσουμε ότι υπάρχει πίσω από μια τέτοια πράξη;
Η εισβολή στο χώρο μου είναι κίνητρο; Η θρησκεία μου είναι κίνητρο; Το γεγονός ότι έμαθα να ζω βίαια είναι κίνητρο;

Έτσι κι αλλιώς μας αθωώνουν, μας παραπλανούν και μας φυλακίζουν καθημερινά με αφορμή τα όρια μας που δεν επιτρέπεται να τα αγγίξει κανείς αλλά με ευκολία τα ξεπερνούμε εμείς οι ίδιοι, με αφορμή τα πιστεύω μας που δεν μπορεί να τα κλονίσει κανείς καθώς με ευκολία τα αμφισβητούμε μόνοι μας, με αφορμή τη φύση μας που απειλείται από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Όταν κοιτάξουμε το είδωλό μας στον καθρέφτη το βράδυ, να θυμηθούμε να αναζητήσουμε ένα κίνητρο για την δολο-αφωνία μας.

Απολογισμέ... απολογήσου

Τον τελευταίο καιρό υπάρχει μια τάση που επιβάλλει στον Έλληνα να κάνει έναν μικρό απολογισμό. Από εκεί που λέγαμε ότι είμαστε ευρωπαίοι και μια χαρά μας βόλευε η θεωρία, έρχεται η στιγμή της απόδειξης. Είμαστε Ευρωπαίοι άραγε? Και τι στην ευχή τελικά έχει καλύτερο ο Ευρωπαίος από τον Έλληνα? Μισθό πάντως έχει σίγουρα καλύτερο!

Προχωρούμε μουδιασμένοι για τη δουλειά μας αν είμαστε τυχεροί και έχουμε δουλειά, αν δεν έχουμε παραμένουμε μουδιασμένοι σε μια καφετέρια και συνομιλούμε με φίλους και γνωστούς για το ποιοι κλέψανε και μας φέρανε σε αυτή την κατάσταση.


Ξεχνούμε ίσως τη θεία μας που έβγάλε αναπηρική σύνταξη στα 35 της επειδή είχε έναν γνωστό διευθυντή κλινικής, ξεχνούμε τη φορά που δανειστήκαμε το βιβλιάριο δημοσίου από τη φίλη μας για να πάμε να κάνουμε γενικό έλεγχο για την υγεία μας, ξεχνούμε το παζάρεμα που κάναμε για ένα φόρεμα Armani όταν λέγαμε στον πωλητή ΄΄κόψε κάτι και δεν θέλω απόδειξη΄΄, ξεχνούμε που λέγαμε τον λογιστή να καταθέσει ανύπαρκτες αποδείξεις για να πάρουμε επιστροφή φόρου, ξεχνούμε μικροπράγματα θα μου πείτε…


Κι όμως δεν είναι μικροπράγματα ούτε μικροκλοπές αν αναλογιστεί ο καθένας τη θέση από την οποία έκλεβε. Αν εσύ ή εγώ είχαμε τη θέση ενός βουλευτή θα κλέβαμε ανάλογα. Και αυτό δεν είναι μικροκλοπή, είναι νοοτροπία.


Αν πρέπει να αλλάξει κάποιος αυτός είσαι εσύ, εγώ και εκείνος. Η νοοτροπία του Έλληνα δεν ήταν ποτέ ευρωπαϊκή αλλά ούτε και δίκαια. Τη νοοτροπία του ευρωπαίου δεν τη γνωρίζω και ούτε με ενδιαφέρει να τη μάθω στη παρούσα φάση, αλλά αυτό που πρέπει να με ενδιαφέρει και ειδικά στη παρούσα φάση, είναι το δίκαιο για όλους μα πάνω απ όλα το δίκαιο για τα παιδιά μας που μας παρακολουθούν να ξυπνάμε με νεύρα, να κοιμόμαστε με ράδιο Αρβύλα, να έχουμε 350 φίλους στο facebook και εχθρό τον ίδιο μας τον σύντροφο.


Απολογισμέ απολογήσου…