Ερωτική δραχμολόγηση…

Δραχμή θυμάσαι όταν σε κρατούσα στις τσέπες μου πόσο σε πρόσεχα και σε υπολόγιζα; Σε μετρούσα καθημερινά και ήσουν πάντα εκεί στις δύσκολες στιγμές μου. Σε έβαζα στον κουμπαρά, στο πορτοφόλι και στη τράπεζα γιατί συνήθως περίσσευες. Θυμάμαι πόσο στεναχωρήθηκα όταν έπρεπε να σε αλλάξω και να πάρω ευρώ…και πόσο δυσκολεύτηκα για να συνηθίσω να μετράω τα πάντα σε ευρώ! Μου λείπεις και σε σκέφτομαι. Δεν αντικαταστάθηκες ποτέ όπως σου άξιζε. Θυμάμαι που ο μισθός μου από δραχμές μετατράπηκε σε ευρώ τόσο βίαια, που δεν πρόλαβα να συνειδητοποιήσω ακόμα και σήμερα, πως το 1 ευρώ αντιστοιχεί σε 340,75 άπειρες δραχμούλες!
Τώρα για να αγοράσω ένα γάλα αγαπημένο μου νόμισμα δίνω 550 στρογγυλοποιημένες αξεπέραστες δραχμές...και δεν το καταλαβαίνω…

Μιλάω σε όλους για σένα. Λέω για τότε που είχα 5.000 δραχμές και έβγαινα έξω και έπαιρνα ένα πακέτο τσιγάρα, έπινα 2 ποτά, έπαιρνα ταξί για να γυρίσω σπίτι και είχα και την επόμενη μέρα περίσσευμα για να βγω για καφέ και για να πάρω ακόμα ένα πακέτο τσιγάρα…κάπνιζα πολύ τότε, τώρα σκέφτονται να μου το κόψουν…δεν έχω ούτε αυτή την επιλογή.
Ωραίες εποχές που ζήσαμε! Ωραία που περάσαμε…
Δραχμή μου τώρα τελευταία ακούγεται ότι μπορεί να ξαναμπείς στη ζωή μου, αλλά δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ ή να κλάψω…δεν μου το διευκρινίζουν!

Λένε πως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν…αφού εσύ αποσύρθηκες τότε, τόσο ωραία, τι με περιμένει όταν επιστρέψεις;

Δίκαιο - λογίσου!

Το ολόγιομο Αυγουστιάτικο φεγγάρι της χθεσινής βραδιάς σήμανε και το τέλος της καλοκαιρινής περιόδου.
Σήμανε επίσης και το τέλος στις δικαιολογίες μας για το ότι η πανσέληνος έφταιγε για την ψυχολογική μας αστάθεια!
Τι δικαιολογία να βρούμε τώρα που κατά την έναρξη της χειμερινής περιόδου πρέπει να τακτοποιήσουμε οφειλές, παιδιά στα φροντιστήρια, να εξασφαλίσουμε θέρμανση για τον χειμώνα, να γεμίσουμε το ψυγείο με ανατιμημένα προϊόντα και να αδειάσουμε το αναθεματισμένο κεφάλι μας που έχει πήξει από την πολύ σκέψη και τον ανώφελο προβληματισμό!
Όταν ακούς από υπουργό ότι η χρονιά αυτή θα είναι εξίσου δύσκολη με την μεταπολεμική Ελλάδα, όταν ακούς ότι από 23% το ΦΠΑ θα πάει στο 25%, όταν ακούς ότι η ανεργία θα εκτοξευτεί στο 20% μέχρι το 2011, όταν ακούς φωνές στη δουλειά σου πως θα είσαι ο επόμενος άνεργος με ενδεχόμενο να μην πάρεις καν ταμείο ανεργίας…πώς μετά να μην ακούσεις φωνές μέσα στο κεφάλι σου και να μην οδηγηθείς στην τρέλα!

Για την τρέλα μπορεί να υπάρχουν δικαιολογίες αλλά δεν υπάρχεις εσύ.

Το ολόγιομο μυαλό μας πρέπει να είναι στη θέση του και ο ανώφελος προβληματισμός πρέπει να γίνει ωφέλιμος για να σημάνουμε εμείς οι ίδιοι το τέλος της περιόδου που μας θέλει δούλους του χρήματος και της ίδιας μας της φύσης.
Το χρήμα έχει τόση αξία όση του δίνουμε και εμείς δεν έχουμε καμία δικαιολογία όταν το προσκυνάμε.
Ή θα σηκωθείς όρθιος και θα αντισταθείς ή θα σκύψεις το αναθεματισμένο κεφάλι σου για να κρυφτείς πίσω από φωνές και απειλές.
Πως θα αντισταθείς;
Βρες μια δικαιολογία και δικαιο - λογίσου.

Και, το Όσκαρ πηγαίνει στον...

Ποιος να φανταζόταν, όταν κάποιοι χαμογελούσαν πονηρά και χτυπούσαν φιλικά τη πλάτη του βουλευτή της επικράτειάς τους, όταν το κλείσιμο του ματιού του βουλευτή στο πρόσωπό τους επιβεβαίωνε πως ΄΄η δουλειά τους θα γίνει΄΄, ότι, θα έρθει η ώρα που θα κάνουνε τάματα στη Παναγία και θα προσεύχονται μη τυχών βρεθεί το όνομά τους σε καμιά λίστα στα συρτάρια τους ή ακόμα χειρότερα, μη πέσει στα χέρια κάποιου ΄΄έντιμου΄΄ βουλευτή που θα θέλει να βάλει τάξη σ αυτή τη χώρα! Ποιος φανταζόταν ότι θα μπει τάξη σε αυτή τη χώρα άλλωστε; Το ερώτημα παραμένει βέβαια αν θα μπει…
Το ότι βγήκε η ψυχή όμως σε κάποιους που βολεύτηκαν νύχτα Αυγούστου χωρίς φεγγάρι…είναι γεγονός.

Ποιος θα φανταζόταν, πως αυτοί που δεν βολεύτηκαν θα ήταν οι τυχεροί της χρονιάς! Ότι θα ήταν ξαφνικά εξίσου ΄΄τίμιοι΄΄ με τον ονειροπόλο έντιμο βουλευτή που θέλει να βάλει τάξη στην Ελλάδα…
Ποιος να φανταζόταν, ότι ο ίδιος κόσμος που πανηγύριζε θριαμβευτικά έξω από τα πολιτικά γραφεία έπειτα από νίκη του κόμματός του, σήμερα, θα παρίστανε τον έκπληκτο στο άκουσμα και στην αποκάλυψη των βουλευτικών βολεμάτων!
Αλήθεια, ποιος είναι αυτός που έχει τόσο μεγάλη φαντασία και μπορούσε να προβλέψει, ότι θα ερχόταν η ώρα και η στιγμή που δημόσιοι υπάλληλοι θα τρέμανε για την θέση τους!
Επίσης, δεν χρειάζεται να έχει κάποιος μεγάλη φαντασία για να δει πόσο χαιρέκακα συζητούμε το ενδεχόμενο να διώξουνε δημόσιους υπαλλήλους που μια Αυγουστιάτικη βραδιά τους ανακοινώθηκε το χαρμόσυνο μιας θέσης στο δημόσιο και διακριτικά κάτω από τα μουστάκια τους περιγελούσαν όλα τα παιδιά που τελειώνουν πανεπιστήμια και όλους τους γονείς που με το σταυρό στο χέρι (και όχι στα ψηφοδέλτια) σπουδάζουν τα παιδιά τους, με αποτέλεσμα σήμερα να είναι άνεργοι ή να κάνουν ντελίβερι στα Goodys!

Η χώρα αυτή ζει την δική της επιστημονική φαντασία. Το μόνο που μένει να πάρουμε είναι ένα Όσκαρ…ένα βραβείο για το υποκριτικό μας ταλέντο και να έχουμε ένα κοινό…οπωσδήποτε ένα κοινό να μας πιστέψει.

Απο τη Ν.Κ.

Ενα ολόκληρο μισό...

Από 01/07/10 σε όλα τα Υπεραστικά και Αστικά ΚΤΕΛ της χώρας, υπάρχει η εξής ανακοίνωση προς το επιβατικό κοινό:

΄΄Αναφορικά με τη μη υπογραφή των συμφωνητικών του έτους 2010, τα οποία αφορούν στη δωρεάν ή με μειωμένο κατά 50% εισιτήριο των ατόμων με αναπηρία (ΑμεΑ), καθώς και τη μη εξόφληση των οφειλομένων ποσών βάσει τιμολογίων του 2009, που ήδη έχουν αποσταλεί στο Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, σας πληροφορούμε ότι οι Ομοσπονδίες μας με το υπ’ αριθ. 2884/7/6-2010 έγγραφο ζήτησαν από τα εμπλεκόμενα Υπουργεία την τακτοποίηση του θέματος αυτού μέχρι 30 Ιουνίου 2010, άλλως τα άτομα αυτά, μετά την παρέλευση της εν λόγω προθεσμίας, δηλαδή από 1-7-2010 θα καταβάλλουν ολόκληρο το εισιτήριό τους κατά τη διακίνησή τους με τα λεωφορεία των ΚΤΕΛ Α.Ε. και ΚΤΕΛ.΄΄

Και ολοκληρώνεται η ανακοίνωση με την επιτακτική απόφαση να εισπράττουν όλα τα ΚΤΕΛ από 01/07/2010 ολόκληρο εισιτήριο από τα ΑμεΑ.
Θέλω να θέσω τα εξής τρία ερωτήματα ως αρτιμελής πολίτης αυτής της ανάπηρης χώρας, χωρίς βέβαια να έχω την αυταπάτη ότι θα λάβω τις αντίστοιχες απαντήσεις…

1ον Πως και ποιος προσδιορίζει το ποσό (και στη παρούσα φάση οφειλόμενο) που καλείτε το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης να πληρώσει στα ΚΤΕΛ όλης της χώρας για να εξυπηρετήσουν τα άτομα με αναπηρία;
Ας γίνει επίσης γνωστό στο επιβατικό κοινό, πως, δεν υπάρχει κανένας τρόπος για να γνωρίζει επίσημα το ΚΤΕΛ πόσα άτομα με αναπηρία μετακινούνται στη χώρα καθημερινά.
2ον Ποιος από όλους εσάς που έχει ανέβει έστω και μια φορά σε αστικό ή υπεραστικό ΚΤΕΛ, είδε λεωφορείο που πληροί τις προδιαγραφές για να εξυπηρετήσει τα άτομα με αναπηρία;
Τα ΚΤΕΛ είναι μια Ανώνυμη Εταιρεία που γεμίζει τσέπες ευκατάστατων κυρίων που συναντιούνται σε χορούς και πανηγύρια και ευλογούν τα γένια τους. Θεωρούν μεγάλη επιτυχία που φέρνουν λεωφορεία από Γερμανία με παλαιότητα από 20 ετών και άνω…και το ότι οι φίρμες Μάγκυ Χαραλαμπίδου και Αφροδίτη Σημίτη, προλογίζουν τις στάσεις στα ελληνικά και στα αγγλικά τύπου ΄΄next stop Στρατόπεδο Μπουγά΄΄!

Το τρίτο ερώτημα θα πρέπει να το θέσει ο καθένας στον εαυτό του.
Όταν μας πέφτει ένα ευρώ κάτω, έχουμε την επιλογή να το αφήσουμε ή να το μαζέψουμε… όταν η ζωή ρίχνει έναν άνθρωπο κάτω, έχουμε την επιλογή να τον προσπεράσουμε ή να τον βοηθήσουμε...
Αναρωτηθείτε όμως σε ποια μεριά υπάρχει η πιθανότητα να είστε…στη μεριά που σε ρίχνει η ζωή κάτω ή σε εκείνη που έχεις την επιλογή;

Η σοβαρότητα δημιουργεί ανεξίτηλες ρυτίδες.

Θα πρέπει κάποια στιγμή να δούμε και την αστεία πλευρά της καθημερινότητας και να αρχίσουμε να παίρνουμε τα δεδομένα πιο ήρεμα και πιο χαλαρά. Άλλωστε η αισιοδοξία του Έλληνα και η ανεμελιά είναι τα χαρακτηριστικά που αγαπούμε και θεωρούμε αναπόσπαστα κομμάτια της ιδιοσυγκρασίας μας ως λαός.
Τους τελευταίους μήνες γίναμε πιο Ευρωπαίοι και από τους Ευρωπαίους! Μας κατέκλυσε η σοβαροφάνεια, η ψυχρότητα και η ανέραστη πλευρά μας.
Είπαμε, να δουλέψουμε, να γίνουμε πιο συνεπείς και πιο καχύποπτοι στους ανθρώπους που φοράνε γραβάτα και έρχονται κατά πάνω μας με χαμόγελο αλλά νομίζω πως το παρακάναμε πια!
Συνεχώς παραπονιόμαστε, για τον καιρό, για τον κακό μας τον καιρό που μας μειώνουν μισθούς και περηφάνια, για τον γείτονα που είναι δημόσιος υπάλληλος και κλαίγεται ενώ εμείς δεν ξέρουμε αν θα είμαστε και αύριο στη δουλειά, μας φταίει όλος ο κόσμος κι όλο το σύμπαν που συνωμοτεί εναντίον μας!
Το κακό και το βέβαιο όμως είναι, πως, έτσι όπως πάμε θα μας γίνει συνήθεια αυτή η μιζέρια και δεν θα μας προτιμούν ούτε οι Ευρωπαίοι για τουρισμό στην Ελλάδα! Θα τους θυμίζουμε τα δικά τους χάλια και θα πάνε να ξεσαλώνουν σε τόπους πιο κολασμένους και ατιμώρητους!
Θέλει μια τονωτική ένεση ο έλληνας, αλλά πια δεν εμπιστευόμαστε ούτε το χέρι που θα μας την κάνει! Βλέπουμε χέρια και φοβόμαστε ότι έρχονται να μας πάρουν κι αυτά που έχουμε. Βλέπουμε χαμόγελα και νομίζουμε ότι μας κοροϊδεύουν. Βλέπουμε κανέναν ξέγνοιαστο και τον περνάμε για τρελό. Βλέπουμε τη σοβαρή φάτσα μας στον καθρέφτη και αμφιβάλουμε για τη μοναδικότητά μας, για τους λόγους που μας αγαπήσανε, και για όλα εκείνα που έχουμε να προσφέρουμε και να πάρουμε.
Η σοβαρότητα δημιουργεί ανεξίτηλες ρυτίδες.

Δείτε την αστεία πλευρά της ζωής.

Σήμερα που ο κόσμος βγήκε στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί και να διεκδικήσει αυτά που δικαιωματικά του ανήκουν, είδα ένα κόκκινο Ντάτσουν να ορίζει την πορεία και τα συνθήματα δίνοντας παλμό στον κόσμο, φωνάζοντας κάποιος μέσα από μια ντουντούκα…ήταν τόσο αστείο και τόσο ελληνικό το θέαμα που αναπόλησα τις μέρες της ξεγνοιασιάς, τις μέρες που δεν γνώριζα τι περιέχει ένα μνημόνιο, τις μέρες που η μνήμη μου με ξεγελούσε για τα λάθη που έχω κάνει και τα επαναλάμβανα με τόση αθωότητα που μου φαινόταν σαν καινούργια!

Κοινωνώ χωρίς επί...

Δεν αποτελεί φοβερή είδηση το γεγονός ότι οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν αλλάξει δραματικά, κι ενώ οι ρυθμοί της καθημερινότητά μας ανεβαίνουν, οι βιορυθμοί μας δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στην τρέχουσα πραγματικότητα.
Η σχέση που έχουμε με τον σύντροφο και με τους φίλους μας, είναι εξίσου κακή με τη σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας.
Τρέχουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ, σκοντάφτουμε σε απαιτήσεις και υποχρεώσεις και φτάνουμε σπίτι μας κουτσαίνοντας, αγωνιώντας να ξαπλώσουμε στον «αναπηρικό» καναπέ μας, για να αναπτύξουμε μια σχέση μοναδική…με το τηλεκοντρόλ ή το Laptop.
Χάθηκε η κρεβατομουρμούρα, η αγκαλιά και το γλυκό βλέμμα που προϋποθέτουν δύο ανθρώπους, αντικαταστάθηκε η ερώτηση ΄΄πως πέρασες σήμερα΄΄ από το ερώτημα ΄΄αν θα έχουμε δουλειά αύριο΄΄ και κλειστήκαμε ο καθένας στον εαυτό του για να σκεφτούμε τρόπους ή για να ονειρευτούμε λόγους που θα έπρεπε να έχουμε χρόνο και χρήμα.
Την επόμενη μέρα ξυπνούμε με κακή διάθεση, με πονοκέφαλο, με λογαριασμούς στο χέρι και ξεκινούμε πάλι να τρέχουμε, να σκοντάφτουμε και να σταματούμε.
Αν αυτή η σειρά αλλάξει και σταματήσουμε να τρέχουμε και σκοντάψουμε πάνω σε ανθρώπους αντί για υποχρεώσεις, θα καταλάβουμε πως η κρεβατομουρμούρα, η αγκαλιά και το γλυκό βλέμμα προϋποθέτουν την επαφή, την αφή και την επικοινωνία. Και αν χανόμαστε στον βαθύ ύπνο, στον «αναπηρικό» μας καναπέ και στις σκέψεις μας, έφτασε η ώρα να αναρωτηθούμε, όντας μόνοι…πότε θα βρεθούμε επιτέλους εμείς οι δύο;

Άλλαξε άφοβα...

Το τελευταίο διάστημα κύρια θέματα των πρωινών (ενημερωτικών) εκπομπών είναι το ασφαλιστικό, οι μίζες – χορηγίες σε βουλευτές και οι ληστείες. Μας ενισχύουν ένα φόβο που μας κάνει καχύποπτους, αντικοινωνικούς και κυνικούς. Αυτό το πάθος που μερικοί, μη πω όλοι, δημοσιογράφοι βγάζουν τρομοκρατώντας τον πολίτη, μας φοβίζει όμως ακόμα πιο πολύ. Μας παροτρύνουν να διπλοκλειδώνουμε τις πόρτες, να βάζουμε συναγερμούς και κάμερες, να κοιμόμαστε με βάρδιες μη τυχών μας ψεκάσει ο ληστής με σπρέι και να βάζουμε φονικά αντικείμενα κάτω από το μαξιλάρι μας για να αμυνθούμε σε περίπτωση διάρρηξης.
Επίσης, γνωρίζουν οι δημοσιογράφοι πριν καν ανακοινωθούν επίσημα τα μέτρα, πως το πιο πιθανό είναι να πεθάνουμε δουλεύοντας ή να πεθάνουμε της πείνας από τη πενιχρή σύνταξη που θα μας δίνει το κράτος.
Εστιάζουν σε δύο ομολογίες βουλευτών ότι τα πήρανε από χορηγίες και εκστασιασμένοι παραμιλάνε, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά πως όλοι - οι περισσότεροι έστω - βουλευτές τα έχουν πάρει με τον ίδιο τρόπο, εφόσον κάτι τέτοιο ήταν συνηθισμένο να συμβαίνει σε κυκλώματα πολιτικών και δημοσιογράφων. Τα αφεντικά των περισσοτέρων από αυτούς έχουν δώσει χορηγίες σε βουλευτές για να τα έχουν καλά με τα κόμματα…ας μη γελιόμαστε, ο κόσμος έχει μεγάλη φαντασία και τα προέβλεψε αυτά!
Μεγαλύτερη εντύπωση μας κάνει η απορία στο ύφος που έχουν αυτοί οι δημοσιογράφοι, παρά το ίδιο
το γεγονός ότι κινείται μαύρο χρήμα. Δεν είναι τυχαίο που ο Μαντέλης βγήκε ευθαρσώς και είπε πως χορηγήθηκε…κανονικά!

Θα ακολουθήσουν κι άλλοι που θα παραδεχτούν και τελικά θα νομιμοποιήσουν τη διαδικασία της χορηγίας, θα συνηθίσουμε να κοιμόμαστε με μαχαίρια και λοστούς κάτω από το μαξιλάρι μας με κίνδυνο να πάμε εμείς οι ίδιοι φυλακή σε περίπτωση που τραυματίσουμε θανάσιμα τον ληστή, θα συνεχίζουμε να δουλεύουμε για τα επόμενα 30 χρόνια τουλάχιστον, όχι για την σύνταξη αλλά για την επιβίωση.

Αυτός ο τρόπος σκέψης και οι συνήθειες πρέπει να αλλάξουν, διαφορετικά θα πέφτουμε όχι από τα σύννεφα αλλά από τα μπαλκόνια.

Γούστο…ώρα μηδέν.

H τηλεοπτική χρονιά σε λίγες ημέρες κλείνει τον κύκλο της και τα τσακάλια των ιδιωτικών καναλιών θα αρχίσουν να συνεδριάζουν για τη νέα σεζόν. Στόχος η επιτυχία φυσικά μέσα από τα νούμερα της ΑGB που έρχεται να επιβεβαιώσει κάθε φορά τις επιλογές του κοινού.

Το κοινό αίσθημα όμως είναι κενό! Χορτάσαμε φέτος από πλατινέ μαλλί, 12ποντες γόβες, σαμπάνιες και ατάκες που αφήνουν τη δική τους μετά – Γκουσγκούνη –εποχή. Επίσης γελάσαμε με Λαζόπουλο, Ράδιο Αρβύλα και Όλα 10 που είχαν τη σάτιρα σημαία για να τα χώσουν σε τηλε-σταρ, βουλευτές και επιτήδειους. Κλάψαμε με το πάμε πακέτο και προβληματιστήκαμε όλοι λίγο πολύ για το αν έχουμε καμιά χαμένη αδερφή ή αν είμαστε πραγματικά παιδιά των γονιών μας. Κλάψαμε από τα γέλια για εκπομπές reality όπως το Μια νύφη για τον γιο μου ή το Ένας αγρότης μόνος ψάχνει και αναρωτηθήκαμε για το αν όντως αυτές οι δύο εκπομπές αντικατοπτρίζουν την ελληνική πραγματικότητα. Τραγουδήσαμε και χορέψαμε σε ρυθμούς Χ-Factor και Dancing with the stars και ανακαλύψαμε όλοι ένα ταλέντο μέσα μας, που το δείξαμε στο Ελλάδα έχεις ταλέντο!

Ελλάδα ταλέντο μπορεί να έχεις αλλά δεν έχεις γούστο. Ελπίζω η νέα τηλεοπτική χρονιά να είναι χειρότερη από αυτή που τελειώνει για να λέμε πως υπάρχουν και χειρότερα άρα είμαστε μια χαρρρρά!!!

Φαγοπότι...

Τον τελευταίο καιρό τρωγόμαστε με τους εαυτούς μας και με το σόι μας ολόκληρο. Τα έχουμε βάλει με την Ελλάδα γενικά και με όλα τα στοιχεία που μας χαρακτηρίζουν ως λαός. Θυμώνουμε, που συμπεριφερθήκαμε όλα αυτά τα χρόνια
τόσο επιπόλαια τόσο ανούσια και παρορμητικά.

Για τότε που πανηγυρίζαμε μετά από εκλογές γιατί έβγαινε το κόμμα που ψηφίζαμε πρώτο, για τις πιστωτικές που βγάλαμε και τώρα δεν έχουμε να τις πληρώσουμε, για τον πατέρα μας που επέλεξε το ελεύθερο επάγγελμα στα χρόνια του Ανδρέα Παπανδρέου, για τη μάνα μας που τον παντρεύτηκε γιατί νόμιζε πως είχε κάνει τη τύχη της μαζί του, για τον παππού μας που δεν αγόρασε το 1970 κεντρικό οικόπεδο για να είμαστε τώρα εισοδηματίες, για την γιαγιά μας που δεν είχε τη πυγμή να τον πείσει να αγοράζει ακίνητα αντί να πίνει τσίπουρα, για την κληρονομιά που μας αφήσανε εξ αδιαιρέτου και τώρα είμαστε μαλωμένοι και στα δικαστήρια με αδέλφια και ξαδέλφια και θυμώνουμε και για εμάς τους ίδιους που ενώ υπήρξαμε τόσο ευκολόπιστοι σε ανθρώπους που είχανε την μοίρα μας στα χέρια τους, δεν μπορέσαμε ποτέ να εμπιστευτούμε πραγματικά, τις ικανότητές μας, το ένστικτό μας, τους φίλους και τον σύντροφο που διαλέξαμε.
Είναι λυπηρό για μια χώρα τόσο όμορφη και συνάμα τόσο βάναυσα κακοποιημένη από κατακτητές, να της καταλογίζουμε τη κατάντια μας.
Οι παθήσεις και οι παθητικότητά μας ευθύνονται για όλα και μια από αυτές είναι το πρόσφατο ιστορικά, κατοχικό σύνδρομο που ακόμα δεν ξεπεράσαμε, καθώς είναι τόσο έντεχνα καταγεγραμμένο στο DNA μας.

«Φάε» μας λέγανε, «εμείς δεν είχαμε ούτε ψωμί να φάμε στη κατοχή». Και το ψωμί μετά έγινε κρέας και το κρέας στη πορεία έγινε χρήμα. «Φάε» μας λέγανε… και το χρήμα έγινε μετανάστευση. Και φύγαμε από τη χώρα για να φάμε! Πήγαμε Γερμανία, πήγαμε Αυστραλία για να έχουμε να τρώμε, να δείχνουμε τις κοιλιές μας και τις Mercedes! Φάε μας λέγανε και από την μεγαλομανία μας αρχίσαμε να τρώμε ο ένας τη σάρκα του άλλου.

Τρως τώρα ή σε τρώνε;

Χάπι - end

Ο μήνας τελειώνει, τα λεφτά έχουν τελειώσει και κάποια αφεντικά-υπάλληλοι μεγαλοκεφαλαιούχων συνεδριάζουν έκτακτα για να μας αποτελειώσουν! Κρινόμαστε σε επικίνδυνο σημείο και οι υποχρεώσεις τρέχουν, οι τράπεζες καλούν, η ΔΕΗ έρχεται έναντι και εμείς απέναντι σε όλα αυτά καλούμαστε να αντεπεξέλθουμε…

Ανασφάλεια σε όλο της το μεγαλείο αυτό που αισθάνεται ο καθένας μας. Η ανασφάλεια γεννά κρίσεις πανικού και οι κρίσεις πανικού γεννούν ανθρώπους εξαρτημένους από ένα χάπι. Χάπια για τον πονοκέφαλο, χάπια για το στομάχι, χάπια για τις φοβίες και το χάπι – end δεν φαίνεται να υπάρχει στο δικό μας έργο.

Το καλοκαίρι έρχεται και κανένας μας δεν αναρωτιέται για πρώτη φορά στα χρονικά που θα πάει διακοπές. Η διακοπή μπορεί να μας έρθει απρόσμενα άλλωστε σφραγισμένη σε ένα χαρτί με επικεφαλίδα – λύση εργασίας-.

Θα φάνταζε υπέροχο αν αυτές οι δύο λέξεις αποκτούσαν το νόημα που τις αρμόζει…λύση στο πρόβλημα…εργασία για όλους. Γίνομαι ρομαντική σε εποχές που το ρομαντικό αργοπεθαίνει και μαζί μ αυτό τα όνειρα. Ίσως τελικά η εποχή επιτάσσει τον ρεαλισμό.

Πείτε μου όμως τι το ρεαλιστικό εντοπίζετε στην χημεία μεταξύ δύο ανθρώπων, στον έρωτα που μας πονάει και στον τρόμο που αισθανόμαστε όταν μας λέει το παιδί μας «θέλω να μεγαλώσω και να γίνω σαν κι εσένα…»

Κάλλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε…

Αρχίζει να παρουσιάζει ένα τρομακτικό ενδιαφέρον το πολιτικό προσκήνιο…και παρασκήνιο! Κόσμος πάει κι έρχεται, απόψεις και δεδομένα ταρακουνιούνται και εμείς σε αναμονή και αναμπουμπούλα!
Μου θυμίζει το σκηνικό αυτό την προεκλογική περίοδο του πολύ πρόσφατου 2009! Όταν είχαμε πλήρη άγνοια για τα οικονομικά της χώρας και ο ένας (Καραμανλής) μας έλεγε για μειώσεις και ο άλλος (Παπανδρέου) μας μιλούσε για αυξήσεις, πράσινη οικονομία, πράσινα άλογα…και τελικά οικονομικά και άλογα αποδείχτηκαν ψόφια!
Σε αυτή τη γύρα όμως του στημένου ιπποδρόμου συνειδητοποιήσαμε ότι τρέχουν γαϊδούρια αντί για άλογα!
Ο ένας πια (Σαμαράς) μας λέει πως υπάρχει άμεση λύση κρυμμένη στα δεφτέρια τους και πως πρέπει να πούμε όχι στα νέα μέτρα της φτώχιας και του παραλόγου και ο άλλος (Παπανδρέου) μας ζητά να τον εμπιστευτούμε για να υπάρξει μακροπρόθεσμα ανάπτυξη στη χώρα, με την προϋπόθεση όμως να αποδεχτούμε τη κατάντια μας…
Για την Αλέκα…τι να πω! Ακλόνητη στις θέσεις της επιμένει πως όλοι μας κοροϊδεύουν (καλά αυτό το καταλάβαμε!) και πως η λύση είναι η διάλυση. Ακολούθησε τη λύση αυτή και ο Συνασπισμός και τώρα μαζεύει τα κομμάτια του..

Αρχίζω και αγχώνομαι πάλι, αρχίζω και στριμώχνομαι! Αφού στα γκάλοπ απαντώ πως "ο κανένας" είναι ο καταλληλότερος, ποιον "κανέναν" να εμπιστευτώ; Αυτή τη φορά όμως δεν χτυπάω καμπανάκι για να βάλουν μυαλό…λέω αλήθεια!
Δεν υπάρχει πρόσωπο στο μυαλό μου, δεν υπάρχει γραβάτα αλλά ούτε και λιμουζίνα που θα με πείσει για το κύρος ενός αυριανού πρωθυπουργού!
Εδώ δεν ξέρω καλά - καλά αν υπάρχει αύριο.
Αλλά αν υπάρξει αύριο θα είμαι ευγνώμων που υπήρξε χθες…γιατί τώρα το γαϊδούρι είμαι εγώ και κουβαλώ στη πλάτη μου όλα τους τα φέσια!
Στη δική μου πλάτη ελπίζετε μελλοντικοί πρωθυπουργοί...ξεχνάτε ότι το γαϊδούρι έχει και πολύ δυνατά πόδια και αντί να τρέξω τώρα…θα κλοτσήσω!

Κλειδώθηκα από μέσα...

Δηλώνουμε πως αγαπούμε την χώρα μας, πως θέλουμε δημοκρατία και αξιοκρατία και ότι είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε για τα ιδανικά μας…

Βρίζουμε, τους πολιτικούς που ψηφίσαμε, τους δημοσιογράφους που παρακολουθούμε και το σύστημα που βρωμάει όπως τα χνώτα μας…

Κηρύττουμε για το πόσο αληθινή είναι η θρησκεία μας, θεωρώντας γκαντεμιά το να δούμε μαύρη γάτα και παπά…

Εκμεταλλευόμαστε τα 15 λεπτά δημοσιότητας για να ακουστούμε, κορνάρουμε σαν μανιακοί για να μην περνούμε απαρατήρητοι, μονολογούμε αδιάκοπα και νιώθουμε ενοχές επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη καθημερινά...

Μένουμε σε ένα σπίτι με την τηλεόραση ανοιχτή για να ακούμε φωνές, με τον υπολογιστή συνδεδεμένο για να συνομιλούμε με «φίλους» και «εραστές» και με έναν σύντροφο απών που έχει κλειδί για τη πόρτα αλλά όχι για την καρδιά μας…

Αγχωνόμαστε για το αβέβαιο μέλλον που χτίζουμε με τις πράξεις μας και αναπολούμε το παρελθόν του φλερτ και της δραχμής…

Καπνίζουμε και θέλουμε νόμους για να το ελέγξουμε, πίνουμε και θέλουμε πονοκέφαλο για να σταματήσουμε, ερωτευόμαστε και θέλουμε γάμο για να το επισφραγίσουμε, καλούμαστε να αναπαράγουμε το είδος μας και κάνουμε παιδιά ίδια με εμάς γιατί λατρεύουμε να βλέπουμε μέσα από αυτά τους εαυτούς μας που μισούμε…

Οι πράξεις έχουν πάντα ένα αποτέλεσμα. Κάποιες όταν γίνονται και κάποιες άλλες όταν δεν γίνονται.

Δολο-αφωνία!

Τι είναι αυτό που μας χωρίζει ή μας διαχωρίζει τελικά εμάς τους ανθρώπους; Τα σύνορα; Η ιδεολογία; Τα πιστεύω μας ή ίδια μας η φύση; Τι το φυσικό μπορούμε να διακρίνουμε σε μια πράξη δολοφονίας και ποιο κίνητρο να κατανοήσουμε ή να επινοήσουμε ότι υπάρχει πίσω από μια τέτοια πράξη;
Η εισβολή στο χώρο μου είναι κίνητρο; Η θρησκεία μου είναι κίνητρο; Το γεγονός ότι έμαθα να ζω βίαια είναι κίνητρο;

Έτσι κι αλλιώς μας αθωώνουν, μας παραπλανούν και μας φυλακίζουν καθημερινά με αφορμή τα όρια μας που δεν επιτρέπεται να τα αγγίξει κανείς αλλά με ευκολία τα ξεπερνούμε εμείς οι ίδιοι, με αφορμή τα πιστεύω μας που δεν μπορεί να τα κλονίσει κανείς καθώς με ευκολία τα αμφισβητούμε μόνοι μας, με αφορμή τη φύση μας που απειλείται από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Όταν κοιτάξουμε το είδωλό μας στον καθρέφτη το βράδυ, να θυμηθούμε να αναζητήσουμε ένα κίνητρο για την δολο-αφωνία μας.

Απολογισμέ... απολογήσου

Τον τελευταίο καιρό υπάρχει μια τάση που επιβάλλει στον Έλληνα να κάνει έναν μικρό απολογισμό. Από εκεί που λέγαμε ότι είμαστε ευρωπαίοι και μια χαρά μας βόλευε η θεωρία, έρχεται η στιγμή της απόδειξης. Είμαστε Ευρωπαίοι άραγε? Και τι στην ευχή τελικά έχει καλύτερο ο Ευρωπαίος από τον Έλληνα? Μισθό πάντως έχει σίγουρα καλύτερο!

Προχωρούμε μουδιασμένοι για τη δουλειά μας αν είμαστε τυχεροί και έχουμε δουλειά, αν δεν έχουμε παραμένουμε μουδιασμένοι σε μια καφετέρια και συνομιλούμε με φίλους και γνωστούς για το ποιοι κλέψανε και μας φέρανε σε αυτή την κατάσταση.


Ξεχνούμε ίσως τη θεία μας που έβγάλε αναπηρική σύνταξη στα 35 της επειδή είχε έναν γνωστό διευθυντή κλινικής, ξεχνούμε τη φορά που δανειστήκαμε το βιβλιάριο δημοσίου από τη φίλη μας για να πάμε να κάνουμε γενικό έλεγχο για την υγεία μας, ξεχνούμε το παζάρεμα που κάναμε για ένα φόρεμα Armani όταν λέγαμε στον πωλητή ΄΄κόψε κάτι και δεν θέλω απόδειξη΄΄, ξεχνούμε που λέγαμε τον λογιστή να καταθέσει ανύπαρκτες αποδείξεις για να πάρουμε επιστροφή φόρου, ξεχνούμε μικροπράγματα θα μου πείτε…


Κι όμως δεν είναι μικροπράγματα ούτε μικροκλοπές αν αναλογιστεί ο καθένας τη θέση από την οποία έκλεβε. Αν εσύ ή εγώ είχαμε τη θέση ενός βουλευτή θα κλέβαμε ανάλογα. Και αυτό δεν είναι μικροκλοπή, είναι νοοτροπία.


Αν πρέπει να αλλάξει κάποιος αυτός είσαι εσύ, εγώ και εκείνος. Η νοοτροπία του Έλληνα δεν ήταν ποτέ ευρωπαϊκή αλλά ούτε και δίκαια. Τη νοοτροπία του ευρωπαίου δεν τη γνωρίζω και ούτε με ενδιαφέρει να τη μάθω στη παρούσα φάση, αλλά αυτό που πρέπει να με ενδιαφέρει και ειδικά στη παρούσα φάση, είναι το δίκαιο για όλους μα πάνω απ όλα το δίκαιο για τα παιδιά μας που μας παρακολουθούν να ξυπνάμε με νεύρα, να κοιμόμαστε με ράδιο Αρβύλα, να έχουμε 350 φίλους στο facebook και εχθρό τον ίδιο μας τον σύντροφο.


Απολογισμέ απολογήσου…