Και, το Όσκαρ πηγαίνει στον...

Ποιος να φανταζόταν, όταν κάποιοι χαμογελούσαν πονηρά και χτυπούσαν φιλικά τη πλάτη του βουλευτή της επικράτειάς τους, όταν το κλείσιμο του ματιού του βουλευτή στο πρόσωπό τους επιβεβαίωνε πως ΄΄η δουλειά τους θα γίνει΄΄, ότι, θα έρθει η ώρα που θα κάνουνε τάματα στη Παναγία και θα προσεύχονται μη τυχών βρεθεί το όνομά τους σε καμιά λίστα στα συρτάρια τους ή ακόμα χειρότερα, μη πέσει στα χέρια κάποιου ΄΄έντιμου΄΄ βουλευτή που θα θέλει να βάλει τάξη σ αυτή τη χώρα! Ποιος φανταζόταν ότι θα μπει τάξη σε αυτή τη χώρα άλλωστε; Το ερώτημα παραμένει βέβαια αν θα μπει…
Το ότι βγήκε η ψυχή όμως σε κάποιους που βολεύτηκαν νύχτα Αυγούστου χωρίς φεγγάρι…είναι γεγονός.

Ποιος θα φανταζόταν, πως αυτοί που δεν βολεύτηκαν θα ήταν οι τυχεροί της χρονιάς! Ότι θα ήταν ξαφνικά εξίσου ΄΄τίμιοι΄΄ με τον ονειροπόλο έντιμο βουλευτή που θέλει να βάλει τάξη στην Ελλάδα…
Ποιος να φανταζόταν, ότι ο ίδιος κόσμος που πανηγύριζε θριαμβευτικά έξω από τα πολιτικά γραφεία έπειτα από νίκη του κόμματός του, σήμερα, θα παρίστανε τον έκπληκτο στο άκουσμα και στην αποκάλυψη των βουλευτικών βολεμάτων!
Αλήθεια, ποιος είναι αυτός που έχει τόσο μεγάλη φαντασία και μπορούσε να προβλέψει, ότι θα ερχόταν η ώρα και η στιγμή που δημόσιοι υπάλληλοι θα τρέμανε για την θέση τους!
Επίσης, δεν χρειάζεται να έχει κάποιος μεγάλη φαντασία για να δει πόσο χαιρέκακα συζητούμε το ενδεχόμενο να διώξουνε δημόσιους υπαλλήλους που μια Αυγουστιάτικη βραδιά τους ανακοινώθηκε το χαρμόσυνο μιας θέσης στο δημόσιο και διακριτικά κάτω από τα μουστάκια τους περιγελούσαν όλα τα παιδιά που τελειώνουν πανεπιστήμια και όλους τους γονείς που με το σταυρό στο χέρι (και όχι στα ψηφοδέλτια) σπουδάζουν τα παιδιά τους, με αποτέλεσμα σήμερα να είναι άνεργοι ή να κάνουν ντελίβερι στα Goodys!

Η χώρα αυτή ζει την δική της επιστημονική φαντασία. Το μόνο που μένει να πάρουμε είναι ένα Όσκαρ…ένα βραβείο για το υποκριτικό μας ταλέντο και να έχουμε ένα κοινό…οπωσδήποτε ένα κοινό να μας πιστέψει.

Απο τη Ν.Κ.

Ενα ολόκληρο μισό...

Από 01/07/10 σε όλα τα Υπεραστικά και Αστικά ΚΤΕΛ της χώρας, υπάρχει η εξής ανακοίνωση προς το επιβατικό κοινό:

΄΄Αναφορικά με τη μη υπογραφή των συμφωνητικών του έτους 2010, τα οποία αφορούν στη δωρεάν ή με μειωμένο κατά 50% εισιτήριο των ατόμων με αναπηρία (ΑμεΑ), καθώς και τη μη εξόφληση των οφειλομένων ποσών βάσει τιμολογίων του 2009, που ήδη έχουν αποσταλεί στο Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, σας πληροφορούμε ότι οι Ομοσπονδίες μας με το υπ’ αριθ. 2884/7/6-2010 έγγραφο ζήτησαν από τα εμπλεκόμενα Υπουργεία την τακτοποίηση του θέματος αυτού μέχρι 30 Ιουνίου 2010, άλλως τα άτομα αυτά, μετά την παρέλευση της εν λόγω προθεσμίας, δηλαδή από 1-7-2010 θα καταβάλλουν ολόκληρο το εισιτήριό τους κατά τη διακίνησή τους με τα λεωφορεία των ΚΤΕΛ Α.Ε. και ΚΤΕΛ.΄΄

Και ολοκληρώνεται η ανακοίνωση με την επιτακτική απόφαση να εισπράττουν όλα τα ΚΤΕΛ από 01/07/2010 ολόκληρο εισιτήριο από τα ΑμεΑ.
Θέλω να θέσω τα εξής τρία ερωτήματα ως αρτιμελής πολίτης αυτής της ανάπηρης χώρας, χωρίς βέβαια να έχω την αυταπάτη ότι θα λάβω τις αντίστοιχες απαντήσεις…

1ον Πως και ποιος προσδιορίζει το ποσό (και στη παρούσα φάση οφειλόμενο) που καλείτε το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης να πληρώσει στα ΚΤΕΛ όλης της χώρας για να εξυπηρετήσουν τα άτομα με αναπηρία;
Ας γίνει επίσης γνωστό στο επιβατικό κοινό, πως, δεν υπάρχει κανένας τρόπος για να γνωρίζει επίσημα το ΚΤΕΛ πόσα άτομα με αναπηρία μετακινούνται στη χώρα καθημερινά.
2ον Ποιος από όλους εσάς που έχει ανέβει έστω και μια φορά σε αστικό ή υπεραστικό ΚΤΕΛ, είδε λεωφορείο που πληροί τις προδιαγραφές για να εξυπηρετήσει τα άτομα με αναπηρία;
Τα ΚΤΕΛ είναι μια Ανώνυμη Εταιρεία που γεμίζει τσέπες ευκατάστατων κυρίων που συναντιούνται σε χορούς και πανηγύρια και ευλογούν τα γένια τους. Θεωρούν μεγάλη επιτυχία που φέρνουν λεωφορεία από Γερμανία με παλαιότητα από 20 ετών και άνω…και το ότι οι φίρμες Μάγκυ Χαραλαμπίδου και Αφροδίτη Σημίτη, προλογίζουν τις στάσεις στα ελληνικά και στα αγγλικά τύπου ΄΄next stop Στρατόπεδο Μπουγά΄΄!

Το τρίτο ερώτημα θα πρέπει να το θέσει ο καθένας στον εαυτό του.
Όταν μας πέφτει ένα ευρώ κάτω, έχουμε την επιλογή να το αφήσουμε ή να το μαζέψουμε… όταν η ζωή ρίχνει έναν άνθρωπο κάτω, έχουμε την επιλογή να τον προσπεράσουμε ή να τον βοηθήσουμε...
Αναρωτηθείτε όμως σε ποια μεριά υπάρχει η πιθανότητα να είστε…στη μεριά που σε ρίχνει η ζωή κάτω ή σε εκείνη που έχεις την επιλογή;

Η σοβαρότητα δημιουργεί ανεξίτηλες ρυτίδες.

Θα πρέπει κάποια στιγμή να δούμε και την αστεία πλευρά της καθημερινότητας και να αρχίσουμε να παίρνουμε τα δεδομένα πιο ήρεμα και πιο χαλαρά. Άλλωστε η αισιοδοξία του Έλληνα και η ανεμελιά είναι τα χαρακτηριστικά που αγαπούμε και θεωρούμε αναπόσπαστα κομμάτια της ιδιοσυγκρασίας μας ως λαός.
Τους τελευταίους μήνες γίναμε πιο Ευρωπαίοι και από τους Ευρωπαίους! Μας κατέκλυσε η σοβαροφάνεια, η ψυχρότητα και η ανέραστη πλευρά μας.
Είπαμε, να δουλέψουμε, να γίνουμε πιο συνεπείς και πιο καχύποπτοι στους ανθρώπους που φοράνε γραβάτα και έρχονται κατά πάνω μας με χαμόγελο αλλά νομίζω πως το παρακάναμε πια!
Συνεχώς παραπονιόμαστε, για τον καιρό, για τον κακό μας τον καιρό που μας μειώνουν μισθούς και περηφάνια, για τον γείτονα που είναι δημόσιος υπάλληλος και κλαίγεται ενώ εμείς δεν ξέρουμε αν θα είμαστε και αύριο στη δουλειά, μας φταίει όλος ο κόσμος κι όλο το σύμπαν που συνωμοτεί εναντίον μας!
Το κακό και το βέβαιο όμως είναι, πως, έτσι όπως πάμε θα μας γίνει συνήθεια αυτή η μιζέρια και δεν θα μας προτιμούν ούτε οι Ευρωπαίοι για τουρισμό στην Ελλάδα! Θα τους θυμίζουμε τα δικά τους χάλια και θα πάνε να ξεσαλώνουν σε τόπους πιο κολασμένους και ατιμώρητους!
Θέλει μια τονωτική ένεση ο έλληνας, αλλά πια δεν εμπιστευόμαστε ούτε το χέρι που θα μας την κάνει! Βλέπουμε χέρια και φοβόμαστε ότι έρχονται να μας πάρουν κι αυτά που έχουμε. Βλέπουμε χαμόγελα και νομίζουμε ότι μας κοροϊδεύουν. Βλέπουμε κανέναν ξέγνοιαστο και τον περνάμε για τρελό. Βλέπουμε τη σοβαρή φάτσα μας στον καθρέφτη και αμφιβάλουμε για τη μοναδικότητά μας, για τους λόγους που μας αγαπήσανε, και για όλα εκείνα που έχουμε να προσφέρουμε και να πάρουμε.
Η σοβαρότητα δημιουργεί ανεξίτηλες ρυτίδες.

Δείτε την αστεία πλευρά της ζωής.

Σήμερα που ο κόσμος βγήκε στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί και να διεκδικήσει αυτά που δικαιωματικά του ανήκουν, είδα ένα κόκκινο Ντάτσουν να ορίζει την πορεία και τα συνθήματα δίνοντας παλμό στον κόσμο, φωνάζοντας κάποιος μέσα από μια ντουντούκα…ήταν τόσο αστείο και τόσο ελληνικό το θέαμα που αναπόλησα τις μέρες της ξεγνοιασιάς, τις μέρες που δεν γνώριζα τι περιέχει ένα μνημόνιο, τις μέρες που η μνήμη μου με ξεγελούσε για τα λάθη που έχω κάνει και τα επαναλάμβανα με τόση αθωότητα που μου φαινόταν σαν καινούργια!

Κοινωνώ χωρίς επί...

Δεν αποτελεί φοβερή είδηση το γεγονός ότι οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν αλλάξει δραματικά, κι ενώ οι ρυθμοί της καθημερινότητά μας ανεβαίνουν, οι βιορυθμοί μας δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στην τρέχουσα πραγματικότητα.
Η σχέση που έχουμε με τον σύντροφο και με τους φίλους μας, είναι εξίσου κακή με τη σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας.
Τρέχουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ, σκοντάφτουμε σε απαιτήσεις και υποχρεώσεις και φτάνουμε σπίτι μας κουτσαίνοντας, αγωνιώντας να ξαπλώσουμε στον «αναπηρικό» καναπέ μας, για να αναπτύξουμε μια σχέση μοναδική…με το τηλεκοντρόλ ή το Laptop.
Χάθηκε η κρεβατομουρμούρα, η αγκαλιά και το γλυκό βλέμμα που προϋποθέτουν δύο ανθρώπους, αντικαταστάθηκε η ερώτηση ΄΄πως πέρασες σήμερα΄΄ από το ερώτημα ΄΄αν θα έχουμε δουλειά αύριο΄΄ και κλειστήκαμε ο καθένας στον εαυτό του για να σκεφτούμε τρόπους ή για να ονειρευτούμε λόγους που θα έπρεπε να έχουμε χρόνο και χρήμα.
Την επόμενη μέρα ξυπνούμε με κακή διάθεση, με πονοκέφαλο, με λογαριασμούς στο χέρι και ξεκινούμε πάλι να τρέχουμε, να σκοντάφτουμε και να σταματούμε.
Αν αυτή η σειρά αλλάξει και σταματήσουμε να τρέχουμε και σκοντάψουμε πάνω σε ανθρώπους αντί για υποχρεώσεις, θα καταλάβουμε πως η κρεβατομουρμούρα, η αγκαλιά και το γλυκό βλέμμα προϋποθέτουν την επαφή, την αφή και την επικοινωνία. Και αν χανόμαστε στον βαθύ ύπνο, στον «αναπηρικό» μας καναπέ και στις σκέψεις μας, έφτασε η ώρα να αναρωτηθούμε, όντας μόνοι…πότε θα βρεθούμε επιτέλους εμείς οι δύο;